در این عصر زنی که عمر خود را صرف جا افتادن قورمه سبزی می کند.به مثابه یک کارگر نظافت چی، هر روز گردگیری می کند،نظافت و جارو را وظیفه خود و اصلی جدانشدنی می داند.نقش سرویس فرزندان را بازی می کند.همه جوره با نداری همسر می سازد و از آرزو ها و امیال و آرامش و آسایش خود به نفع راحتی فرزند و همسرش می گذرد.نامش را به عنوان بیهوده ترین زن تاریخ ثبت می کند!!!
وقتی به گذر عمر چهل ساله ام می نگرم این حرف را با عمق وجودم درک می کنم.حالا که از درد دست و کمر و با زور قرص از این دکتر به آن دکتر می روم .گذشته مثل سوزنی در وجودم فرو می رود. و به خودم نهیب می زنم برای چه باید اینگونه برای رضایت فرزند و همسرم و خانواده اش جانفشانی می کردم؟!
چرا باید با کهنه به جای پوشک بچه بزرگ می کردم تا همسرم فشار مالی کمتری را تحمل کند و امروز در ۴۰ سالگی اعصاب دستم مشکل داشته باشند؟
چرا باید سرویس کلاسهای مختلف بچه ها می شدم تا همسرم با خیال راحت تر و فشار مالی کمتر روز را شب کند و من به دلیل ساعتها انتظار دچار کمر درد باشم؟
چرا باید شیشه تمیز می کردم؟ پرده را با دست می شستم؟دست تنها اسباب کشی می کردم؟ مهمانی های شلوغ و پرجمعیت راه می انداختم و تنهایی آشپزی می کردم؟
بچه ها را تنها دکتر می بردم؟
و
چرا باید همیشه نگران رضایت همسر و خانواده اش بودم؟!
حالا که اینگونه درد می کشم. کسی نگران حال من است؟! نهایت لطف و محبت در بوسه ای خلاصه می شود و بس. و من چقدر خوش شانسم احتمالا که این بوسه لااقل از من دریغ نمی شود!
چقدر خدا را شاکرم که در کنار این روزمرگی هایی که حالا پشیزی هم ارزش ندارند درس خواندم و امروز در نقش یک استاد دانشگاه می توانم احساس تلخ روزهای گذشته را لابلای چین و چروک صورتم بپوشانم و چقدر ن این جامعه مدرن هستند که همین شانس را هم نداشته اند!
امروز که بیش از چهل سال از عمرم می گذرد با خودم می اندیشم می توانستم روزگار بهتر و سلامت تری داشته باشم.
اگر ورزش می کردم.به آرایش و سر و وضع خود می رسیدم.برای کار خانه کمک می گرفتم.کمتر مهمانی می دادم.کمتر خودم را برای بیست بودن نمره کدبانوگری می کشتم.
حتما آن روز این رضایت نسبی خانواده از من وجود نداشت.اما می ارزید. به این درد و خستگی می ارزید.
کند ,درد ,دکتر ,رضایت ,ها ,همسرم ,می کردم؟ ,می کند ,و من ,از من ,چرا باید
درباره این سایت